Koty Piotra*PL
Hodowla Kotów Bengalskich

Koty bengalskie:

 

+ Są bardzo odporną na choroby rasą, nie stwierdzono żadnej genetycznej choroby                         charakteryzującej tę rasę.

​

+ Żyją od 12 do 16 lat.

​

+ Lubią błyszczące przedmioty do tego stopnia, że może je kraść i ukrywać.

​

+ Pochodzą od dzikich kotów. Kot/ka potrafi być nadzwyczaj łagodny i niesamowicie przyjazny,         doskonale nadaje się jako towarzysz dla małych dzieci.

​

+ Reagują na swoje imię niczym pies. 

​

​

Trawa dla kota.

​

Trawa dla kotów jest czymś zupełnie normalnym. Koty podgryzają trawę po to, by wywołać wymioty. Oczyszczają w ten sposób przewód pokarmowy ze zbędnych czy też zalegających składników karmy, powinna być odpowiednio dobrana do kota i jego potrzeb. Trawa nie tylko może oczyszczać żołądek kota, może również dostarczać zwierzęciu: witamin, minerałów i aminokwasów. Nie można podawać jej kotom młodszym niż 4-miesięcznym.

W sklepach zoologicznych można kupić specjalną trawę dla kotów. Najbardziej popularną trawą jest owies. Można zdecydować się na jakąś mieszankę traw, może to być np. żyto i jęczmień, połączone z owsem.

Nieodpowiednia trawa może również skaleczyć przewód pokarmowy kota.
Nie można kupować roślin z rodziny ciborowatych, do nich należy cibora zmienna – bardzo szkodliwa roślina dla kotów.

Gdy tylko zauważysz niepokojące objawy, powinieneś od razu udać się do weterynarza.

​

​

Socjalizacja kociąt.

​

Socjalizacja trwa przez całe życie, to proces, w którym kot przyswaja sobie system wartości, norm i wzorców zachowań. Oznacza uczenie kociąt właściwych zachowań, zarówno w stosunku do innych zwierząt, jak i ludzi. To, jakie doświadczenia zbierze kociak w pierwszych tygodniach życia, kształtuje jego późniejszy charakter i zachowanie. Kluczowy jest okres między 2, a 14 tygodniem życia. 
Pierwszy okres należy do kociej mamy. Koty uczą się głównie dzięki obserwacji matki i rodzeństwa. Ważne żeby maluch nie został zbyt szybko zabrany z gniazda – to najważniejsza praca będzie wykonana. Później to człowiek przejmuje rolę nauczyciela. 

Prawidłowa socjalizacja kota daje mnóstwo pozytywnych efektów. Buduje poczucie bezpieczeństwa i pewności siebie w nowym domu, na nowym terytorium, pozwala na nawiązanie przyjacielskiej więzi z opiekunem, uczy właściwych i niewłaściwych zachowań, a także granic, których nie należy przekraczać, rozwija społeczne umiejętności zwierzaka i pozwala na szczęśliwe oraz komfortowe życie. Zmniejsza także prawdopodobieństwo występowania problemów behawioralnych i zdrowotnych, bo te zazwyczaj idą w parze.

Jedną z najlepszych metod nauki jest zabawa. Dlatego nie przeganiaj kociaka, gdy ten ma na to ochotę. Im większa interakcja z kotem – tym teoretycznie bardziej „oswojony”, otwarty i towarzyski będzie w przyszłości. 
Zabawa ma uczyć, a więc nie można używać do niej rąk ani innych części ciała. Do zabawy służą tylko i wyłącznie zabawki. Ręce są do głaskania. To złota zasada przyjaźni kocio-ludzkiej. W przeciwnym razie możesz skończyć z dorosłym kotem, który nie wie, jak kontrolować siłę swoich zębów i pazurów.

Jeśli kot wychowa się w towarzystwie jednej osoby, bardzo możliwe, iż w przyszłości będzie wykazywał lęk przed nieznajomymi. Dlatego warto od małego poznawać go z innymi ludźmi, aby ten przyzwyczaił się do innych osób i ich odwiedzin. Pozwalaj mu jednak samodzielnie decydować, czy się do nich zbliży, czy może jednak będzie wolał poobserwować z daleka. Odwiedzający mogą zachęcać kiciusia do interakcji z zabawkami i przysmakami.

Kot wymaga pewnych zabiegów: czesanie, obcinanie pazurków, szorowanie zębów, czasami kąpanie, wkładanie do transporterka, czyszczenie uszu. I im wcześniej zaczniemy zapoznawać z nimi pupila, tym łatwiej będzie on akceptował je w przyszłości. I choć maluch czasem nie wymaga szczotkowania sierści ani zaglądania w ząbki – to podejmowane w tym kierunku próby zaowocują w przyszłości. Warto zaznajamiać ze szczotką, wodą, dotykaniem łapek czy uszu. Róbmy to w ramach pieszczot i zabawy. Gdy kot dorośnie, nie powinien już tak bardzo się obawiać tego typu zabiegów pielęgnacyjnych.

Podawanie smakołyków to świetny sposób na pozytywne warunkowanie kota. Metoda ta pozwala zarówno na trenowanie z kotem różnych zachowań, jak i zdobywanie jego sympatii. Niech sposobu tego wypróbują wszyscy domownicy, aby kot miał okazję polubić ich równomiernie.

​

 

Żwirek zużyty przez kota. Co z nim zrobić?

​

Do czego zaliczyć dany żwirek, do odpadów biologicznych, czy zmieszanych?  
Wszystkie kocie żwirki (mineralne, silikonowe, roślinne i drzewne) na pewno nie możemy zaliczyć do odpadów biologicznych. Do pojemników na bioodpady nie należy wyrzucać zwierzęcych odchodów. Powinny trafić do pojemnika z odpadami zmieszanymi.

żwirek bez względu na to, czy został wykonany ze żwiru, piasku, silikatu czy włókien roślinnych jest odpadem stałym i oznacza to, że nie można wrzucać go do toalety, nawet jeśli jest biodegradowalny lub rozdrobniony! Żaden żwirek nie rozpuszcza się w wodzie całkowicie co przyczynia się do zmniejszenia drożności rur kanalizacyjnych. Wyrzucanie żwirku do WC jest zakazane polskim prawem! Same odchody domowych kotów (beż żwirku) mogą być usuwane w WC.

To, że żwirek jest biodegradowalny, wcale nie oznacza, że może być wyrzucany na domowy kompost czy do ogrodu. Żwir rozpada się bardzo długo (i nie ma stuprocentowej pewności, czy rozłoży się w całości), potrzebuje do tego specjalnych warunków, a dodatkowo może pozostawiać po sobie toksyny. Temperatury osiągane w przydomowych kompostownikach nie są na tyle wysokie, aby spowodować śmierć wszystkich pasożytów, wirusów i bakterii. Domowy nawóz z kocich odchodów nie jest najlepszym sposobem na użyźnianie ogródka. Może to być po prostu niebezpieczne.

​

​

​

​